Ο άστεγος μπροστά στο Apple Tree Market με σταμάτησε όπως πάντα. Μου ζήτησε να του αγοράσω μια Pepsi. Μετά μου είπε: "Ξέρεις τη φιλενάδα μου που καθόταν πάντα στη γωνία εδώ;" Στην αρχή δεν άκουσα την περιγραφή καλά, πήγε το μυαλό μου, μα είπε girlfriend και η ξανθιά ξεδοντιασμένη σαραντάρα που καθόταν σταυροπόδι στο πεζοδρόμιο και κουνιόταν μπρος-πίσω αυτιστικά δεν ταίριαζε στο μυαλό μου με τον ταλαιπωρημένο, αλλά νέο, μαύρο άνδρα. "Όχι δεν νομίζω ότι την ξέρω" είπα. "Κάθεται πάντα εδώ στη γωνία, εδώ, εδώ στη γωνία κάθεται" επέμεινε και συνέχισε:
-"Δολοφονήθηκε την περασμένη Τετάρτη"
-"Αυτό είναι τρομερό" ("That's terrible")
-"Τον έπιασαν το δολοφόνο"
-"I'm very sorry. Were you very close?"
-"Yea we were very close she being my girlfriend and all. Τον έπιασαν αυτόν που το έκανε. Τον είχε πληρώσει ο άντρας της γιατί ήθελε να τον αφήσει."
Μουρμούρισα κι άλλα συλλυπητήρια και μπήκα στο μπακάλικο.
Αργότερα θυμήθηκα εκείνη τη φορά που ο ίδιος βημάτιζε στο συνηθισμένο του πόστο έξω από το μπακάλικο κουστουμαρισμένος, μ' ενα μαύρο κουστούμι, λίγο μεγάλο του, αλλά του κουτιού. Το είχα πει τότε στον Ματτ και εκείνος είχε αστειευτεί: "ίσως να παντρεύεται με την άστεγη του Apple Tree". Κι οι δυό τους καχεκτικοί, φαφούτηδες, κομμάτι ανισόρροποι. Δύσκολο να τους φανταστείς να αναλώνονται σε πάθος τραγικό.
Κι έτσι, το τοπίο μπροστά στο Apple Tree Market αλλάζει για πάντα. Ο φίλος μου ο άστεγος θα το διαλαλήσει όσο μπορεί: "Την ξέρατε. Ήταν εδώ. Να, δείτε τώρα. Λείπει. Προσέξτε. Λείπει. Για πάντα." Το τοπίο θα αλλάξει τόσο ανεπαίσθητα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Μού 'ρχονται δάκρυα στα μάτια... Ειλικρινά. Νοιώθω αυτό το "πάθος", αυτό το δέσιμο μεταξύ ανθρώπων, που δεν έχουν πολλές εναλλακτικές, πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο ανθρώπινο.
Εικόνα από μια άλλη ζωή που υπάρχει και περνά απαρατήρητη κάτω από τα μάτια μας. Πολύ συχνά καθόμουν και σκεφτόμουν τα τελευταία χρόνια για τους αστέγους και τους "ζητιάνους" στη Θεσσαλονίκη: αλήθεια, εκτός από το αδιάφορο βλέμμα που τους ρίχνουμε καθώς περνάμε βιαστικά από μπροστά τους καθημερινά, τι ξέρουμε για τη ζωή τους;
Btw, ποια είναι η πόλη της ιστορίας;
@synas
ναι, αυτό ήθελα, σ' ευχαριστώ. Είναι πολύ πιο εύκολο και πιο συνηθισμένο να απο-ανθρωποποιείς αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα και η "συμπόνια" και η "φιλανθρωπία" τους βλέπει σα σκιές, ή σαν παιδιά.
@ I döda vinkeln
Η πόλη είναι η Νέα Υόρκη, στους 120 δρόμους. Όταν είχαν πρωτοπάει για να σπουδάσω, στο orientation μας μάθαιναν να αντιμετωπίζουμε τους άστεγους σαν να είναι αόρατοι. "Never make eye contact" μας έλεγαν. Στη γειτονιά μου δεν ήταν έτσι, ευτυχώς. Οι περισσότεροι ήταν 'τακτικοί' κάναν δουλειές του ποδαριού στα γύρω μαγαζιά και γνώριζαν τους περίοικους. Όμως, όπως λες, τι ξέραμε πραγματικά για τη ζωή τους; Ένας άλλος κόσμος που εφάπτοταν λίγο στο δικό μας.
@ I döda vinkeln
Τι έγινε, μας βαρέθηκες και μας κλείδωσες έξω απ'το βλογ σου;
Ωπς! Πάλι καλά που μου το είπες...Μάλλον κάτι έκανα ενώ "έπαιζα" με τα settings.Κι επειδή από εδώ κάνει "automatic login" δεν το πρόσεξα! Πάω να δω πως θα το αλλάξω... :)
Δημοσίευση σχολίου